วันอังคารที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2564

Clean Air Act ปกรณ์ นิลประพันธ์

 ช่วงพฤศจิกายนยาวไปจนถึงมีนาคมของหลายปีที่ผ่านมาเกิดวิกฤตฝุ่นละอองขนาดเล็กที่เราเรียกกันติดปากว่า PM 2.5 ขึ้นอย่างรุนแรง โดยเฉพาะเมืองใหญ่จะประสบปัญหาหนักหนาสาหัสกว่าเมืองเล็ก สำหรับสาเหตุหรือที่มาของเจ้า PM 2.5 นั้นมีผู้สาธยายไว้โดยพิศดารจำนวนมากแล้ว ในที่นี้จึงจะไม่กล่าวซ้ำอีก แต่ด้วยว่าตอนนี้มีการรณรงค์ให้ออกกฎหมายอากาศสะอาด หรือ Clean Air Act อย่างฝรั่งขึ้นเพื่อจัดการกับเรื่องนี้ จึงจะมาชวนคิดว่า “เนื้อหา” ของกฎหมายนี้ควรเป็นอย่างไร จึงจะสามารถ “บรรเทา” ปัญหานี้ได้ 


ที่ใช้คำว่า “บรรเทา” ก็เพราะเราทุกคนนั้นเป็นต้นเหตุของปัญหา มากบ้างน้อยบ้างโดยตรงบ้าง ทางอ้อมบ้าง ก็ว่ากันไป คนจำนวนมากมักนึกถึงแต่การกระทำของคนอื่นเช่น ชาวนาเผาตอซังข้าว ชาวไร่เผาไร่  แต่ลืมนึกไปว่าหลายเรื่องที่ “ตัวเอง” ทำ เช่นการขับขี่ยวดยานต่าง  การไหว้พระไหว้เจ้า การสูบบุหรี่ การถมดิน การก่อสร้างต่อเติมอาคาร ฯลฯ ก็ก่อให้เกิดฝุ่นละอองสะสมและอากาศไม่สะอาดมิใช่น้อยเหมือนกัน ที่ลืมเพราะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เมื่อรวม  กันแล้วอาจมากกว่าที่ชาวนาชาวไร่เขาเผากันเสียอีกเพราะทำกันเป็นกิจวัตรปกติ  ที่เห็นมากขณะนี้คือรถยนต์หรูที่ใช้เครื่องดีเซลที่ถูกดั้มมาขายที่บ้านเราทั้งที่บ้านเขาไม่ให้ขายแล้วที่วิ่งเกลื่อนถนนไปหมด นัยว่าหรูหรานัก  ดังนี้ หากพวกเราไม่ร่วมไม้ร่วมมือกันอย่างจริงจัง หรือไม่มีสำนึกรับผิดชอบร่วมกัน ก็ยากที่จะแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างเป็นรูปธรรมอย่างบ้านอื่นเมืองอื่นเขา


ยิ่งถ้าออกกฎหมายมาแล้ว แต่แก้ปัญหาได้น้อยมากหรือช้ามาก มันก็จะเกิดอีกปัญหาหนึ่ง เพราะเมื่อออกกฎหมายแล้วสังคมจะมี “ความคาดหวัง” ว่ามันจะแก้ปัญหาได้ แต่ถ้าแก้ไม่ได้หรือแก้ได้นิด  หน่อย  ไม่เป็นไปตามคาด ประชาชนพลเมืองก็จะไปโทษว่ากฎหมายนั้นบ่มิไก๊ เจ้าหน้าที่ไม่มีน้ำยา มีกฎหมายแล้วไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย มีแต่ตั้งคณะกรรมการคณะอนุกรรมการ คณะทำงาน เต็มไปหมด ตั้งสำนักงาน มีตำแหน่งแห่งหน มีงบประมาณ มีขั้นตอนมากมาย ฯลฯ  ทีนี้ก็จะกลายเป็นการลดความเชื่อมั่นของประชาชนที่มีต่อกฎหมายและกระบวนการที่เกี่ยวข้อง รวมทั้ง Trust in Government ให้หนักข้อเข้าไปอีก 


เรียกว่าเป็นการเพิ่มมลพิษให้แก่ระบบกฎหมายก็ได้


ส่วนตัวแล้ว ผู้เขียนเห็นว่าสิ่งที่จำเป็นที่สุดในการทำให้อากาศสะอาดคือ “ความตระหนักรู้ของคนในสังคม” ว่าทุกสิ่งที่เราทำนั้นมันอาจเป็นผลให้เกิดอากาศไม่สะอาดขึ้นได้ แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างการทิ้งขยะที่เกิดจากการบริโภค เพราะสุดท้ายขยะนั้นก็ต้องถูกนำไปกำจัด จะเผาบ้าง ฝังบ้าง ก็ล้วนแต่ทำให้เกิดมลพิษและฝุ่นละอองทั้งนั้น และสิ่งที่จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างยั่งยืนคือ “การร่วมไม้ร่วมมือ” ของทุกคนในสังคม  ดังนี้ ถ้าจะออกแบบกฎหมายเพื่อให้เกิดอากาศสะอาด เนื้อหาของกฎหมายจึงต้อง (1) เป็นการสร้างเสริมความตระหนักรู้ว่าเราจะช่วยให้เกิดอากาศสะอาดได้อย่างไร และ (2) การสร้างความร่วมมือของทุกภาคส่วน (public participation) ในการทำให้เกิดอากาศสะอาด เพราะไม่ใช่ว่าภาครัฐเท่านั้นหรือภาคเอกชนเท่านั้นที่จะทำให้เกิดอากาศสะอาดได้ แต่ “ทุกคน” ต้องร่วมกัน


จะเขียนกฎหมายแบบคลาสสิคที่เริ่มมาก็ตั้งคณะกรรมการระดับชาติ ระดับจังหวัดระดับท้องถิ่น ตั้งหน่วยงาน เพื่อจัดการให้เกิดอากาศสะอาดคงยากที่จะบรรลุวัตถุประสงค์อากาศสะอาดได้ 


เมื่อหลายสิบปีก่อนผมได้เข้าไปมีส่วนร่วมโดยบังเอิญในความคิดริเริ่มนานาชาติเรื่อง Better Air Quality (BAQ) ซึ่งความคิดริเริ่มนี้มุ่งสร้างความตระหนักรู้เกี่ยวกับอากาศสะอาด และการสร้างความร่วมมือของทุกภาคส่วนในการสร้างอากาศสะอาด เพราะเราเชื่อกันว่าถ้าทุกคนยังตัวใครตัวมัน ไม่ร่วมมือกัน การสร้างกฎหมายอย่างเดียวคงไม่สามารถแก้ไขปัญหาอากาศสะอาดได้ ต่อเมื่อเมื่อทุกภาคส่วนตระหนักรู้และตระหนักว่าเราต้องร่วมมือกันอย่างจริงจังในการแก้ปัญหานี้นั่นแหละ การออกกฎหมายมาจึงจะเป็นเครื่องมือในการสร้างความเข้มแข็งให้แก่ movement เรื่องอากาศสะอาดได้อย่างจริงจัง ซึ่งหลายประเทศเดินตามแนวทางนี้และตรา Clean Air Act ออกมาในภายหลัง ไม่ใช่อยู่  ก็ออกกฎหมายมา และนี่คือปัจจัยแห่งความสำเร็จของต่างประเทศในการสร้างอากาศสะอาด และความสัมฤทธิ์ผลของกฎหมาย Clean Air Act


และนี่คือตัวอย่างของกระบวนการคิดก่อนการตรากฎหมายตามมาตรา 77 ของรัฐธรรมนูญ


จึงเรียนมาเพื่อโปรดพิจารณาร่วมกันครับ.


วันพฤหัสบดีที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2564

Article Review (1) by Panwa Nilprapunt

Article Review (1)


M. Jae Moon, ‘Fighting COVID-19 with Agility, Transparency, and Participation: Wicked Policy Problems and New Governance Challenges’, (2020) 80(4) Public Administration Review 651—656.

             When the 2019 Coronavirus Disease (COVID-19) was first identified in December 2019 among a number of patients reported in China’s city of Wuhan, only a handful of researchers and policymakers managed to realise the virus’ implications and its potential effects on human society. Originally a zoonotic disease transmitted by contracts between wild animals and infected humans in Wuhan’s ‘wet markets’, the virus soon became capable of human-to-human transmission and eventually managed to spread across the globe, resulting in hundred thousand of casualties and the public health emergency of unprecedented scale. This development in return prompted the World Health Organisation (WHO) to declare COVID-19 a Public Health Emergency of International Concern (PHEIC) on 30 January 2020, along with its subsequent decision to designate the virus a ‘pandemic’ status in March 2020: making it the second pandemic of the 21st century following the outbreak of the AH1N1 Influenza during the period between January 2009 to August 2010[1]. With its infectiveness and severity dramatically exacerbated by the ease of individual’s mobility and local governments’ inability to address the amounting burden on the exhausted public health system, COVID-19 has revealed through its ascendance underlying weaknesses of globalisation and the immediate need for reformations of the public sector, in order to enhance its capacity and flexibility necessary in the management of systemic shock events exemplified by the pandemic in question.

             Through the analysis of responses undertaken by the South Korean government following the sudden surge of reported COVID-19 cases in February 2020, Fighting COVID-19 with Agility, Transparency and Participation: Wicked Policy Problems and New Governance Challenges (‘Fighting COVID-19’) offers an insightful account supporting the integration of information transparency and cooperation between public and private sectors as staple elements within the modern public health governance. Comparing between the South Korean government’s handling of COVID-19 and its initial responses to the outbreak of Middle East Respiratory Syndrome (MERS) in 2015, the article presents its finding that the government’s decision to suppress information during the early phase of the MERS epidemic contributed to the escalation of the issue; whereas its campaigns to raise public awareness and invite active participation were internationally lauded for their effects of dramatically reducing the infection rate of COVID-19[2]. In addition to the significance of information transparency as a means to mitigate impacts of public health emergencies on the general populace, Moon’s evaluation of the different tactics employed between governments in response to COVID-19 also reveals the need of an effective public sector to shift its focus from the traditional reliance on one-sided policies - including the passive approach such as the use of herd immunity; and the active approach including lockdowns and the closure of businesses - towards more flexible measures which make uses of both aspects of policies in the management of epidemics[3]. Coining the term ‘agile-adaptive’ approach in describing the use of Active testing by the South Korean government to locate and isolate potential clusters of infection as a case study, Moon also puts forward the notion that the resulting increase in the government’s mobility would improve its efficiency and transparency: qualities which are instrumental in maintaining the public’s trust in government[4].

             Still, while Moon’s assessment in Fighting COVID-19 may at first accurately reflect the circumstances concerning the pandemic, the persisting presence of COVID-19 in South Korea and his acknowledgement of potential limits to the effectiveness of his propositions raise questions concerning the applicability of flexible and transparent policies as methods of engagement with COVID-19 and future public health crises. The unpredictable behaviour and degree of cooperation from the civil society, in particular, are among main concerns projected by the literature as factors that can jeopardise the management of outbreaks and force interventions from the government in an attempt to restore order - with examples including rationing campaigns adopted in several countries to counteract illegal stockpiling of commodities like food and toilet tissue[5]. This assumption becomes especially evident considering the situation in South Korea following the publication of this article, with the growing public complacency and indoor interactions stemming from the arrival of winter resulting in the dramatic spike of reported cases - a trend also replicated in other countries like Japan who previously had the infection under control[6]. External circumstances and the people’s mentality, therefore, remain unassailable issues despite efforts to pursue the optimal form of public health governance; yet the research appears to try remedy this empty gap through its suggestion that evidence-based heuristics should assist in managing such uncertainties - a wishful gesture that nonetheless remains lacking in substance. 

             Ultimately, disregarding the open-ended nature of its conclusion, Fighting COVID-19 has otherwise been successful in completing objectives it has established for itself. In this work Moon has excelled himself in laying down clear and concise arguments for the development of public health policy, especially within the context of the Post-COVID-19 world as the emerging ‘new normal’ contexts now require governance to be more flexible and sustainable than ever.

************



[1] World Health Organisation, Listing of WHO’s response to COVID-19 (2020) <https://www.who.int/news/item/29-06-2020-covidtimeline>.

[2] M. Jae Moon, ‘Fighting COVID-19 with Agility, Transparency, and Participation: Wicked Policy Problems and New Governance Challenges’, (2020) 80(4) Public Administration Review 652.

[3] Ibid 653.

[4] Ibid 653—4.

[5] Ibid 655.

[6] Jake Sturmer and Yumi Asada, ‘Coronavirus was largely under control in South Korea and Japan. Here’s why COVID-19 cases are now spiraling’, ABC News (online), 17 December 2020 <https://www.abc.net.au/news/2020-12-17/japan-and-south-korea-are-struggling-with-coronavirus/12984136>.

วันพุธที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2564

คำแปลข้อกำหนดควบคุมโควิดรอบ 2

 tRANSLATION

 

Regulation

Enacted by virtue of section 9 of the Emergency Decree on Public Administration of a State of Emergency,

 B.E. 2548 (2005)

(No. 17)[1]

                       

 

                        With reference to the declaration of a state of emergency in all areas of the Kingdom from 26th March B.E. 2563 (2020), and where such period of enforcement has been continuously renewed;

 

                        In order to prescribe necessary measures to stop the outbreak of a new wave of the Coronavirus disease 2019 (COVID-19), which has spread in clusters in many different areas of the country, especially in the areas under the highest level of control in which it is necessary to issue strict measures to intercept and inhibit the rapid spread of the disease, even though most of the population has continuously cooperated with disease prevention measures throughout the occurrence; by virtue of section 9 of the Emergency Decree on Public Administration of a State of Emergency B.E. 2548 (2005) and section 11 of the State Administration Act, B.E. 2534 (1991), the Prime Minister hereby issues this Regulation and Practice to all government agencies as follows:

 

                        Clause 1. Elevation of disease prevention measures. Competent officials, communicable disease control officers and persons responsible for an establishment, activity, or any business shall ensure that users, travellers and members of the public act strictly in accordance with disease prevention measures. This being: maintaining social distance, wearing a fabric or surgical mask, washing their hands, measuring body temperature, and installing prescribed applications, as well as complying with self-quarantine measures according to the period of time and in a designated place during the period of quarantine.

                        The Government encourages the people to install and use the application “Mor Chana” which has been jointly developed by the private and public sector, by the Department of Disease Control and the Digital Government Development Agency (Public Organisation) whereby the people will benefit from the notification of information, advice or alerts to reduce the risk of infection, especially for a person within an area designated as being under the highest level of control, so that outbreak investigation and monitoring may be conducted expeditiously, coupled with the use of the application “Thai Chana” for effectiveness in implementation. 

 

                        Clause 2. Elevation of the area under the highest level of control in which it is necessary for the prescription of very strict measures. Competent officials shall examine and control the use of transportation routes or the use of vehicles by members of the public who travel into and out of an area designated as being under the highest level of control and under strict level of control, in which there is a risk for further outbreak of the disease, including Chantaburi, Chonburi, Trat, Rayong and Samut Sakorn, in order to expeditiously intercept and inhibit the spread of the disease. There shall be established, checkpoints or extraction points to strictly screen travel to and from such areas, and persons living in such areas shall install and use the application “Mor Chana”.

                        A person who wishes to travel out of an area designated as being under the highest level of control and under strict level of control must give a reason for the necessity of travel by displaying their national I.D. card or any other relevant identification card together with a document certifying such necessity as issued by a relevant competent official or an administrative official in the area, except in the case of a person who is exempted, hereby, in accordance with the regulation prescribed by the Center for COVID-19 Situation Administration, Ministry of Interior.

 

                        Clause 3. The suppression and punishment of wrongdoers causing the spread of the disease. The Government has a clear and definitive intention in the suppression and punishment of competent officials, Government officials, including any person who is involved in the smuggling of foreign migrant labour without passing examination measures, disease screening measures, and public health quarantine measures, including the neglect or omission of duty, or the facilitation of, or conspiracy to enable the operation of a gambling den in different areas, which is the source of the outbreak of the disease in clusters, leading to severe consequences. As such, orders and insistence has been made for commanding officials to expeditiously investigate the issue to punish the wrongdoers under legal procedures, together with the establishment of a committee to oversee and monitor the implementation and proposal of measures to prevent the reoccurrence of the situation.

                        The Center for the Resolution of the Security Emergency Situation, security agencies, and responsible officials shall rigorously perform their duties, shall watch and monitor to prevent illegal entry into the country, as well as to prevent the assemblage of individuals to partake in illegal gambling which is the source of this outbreak of disease, and shall take both disciplinary and penal legal proceedings,

                        The Government encourages participation by the public in monitoring. If any action or inaction that is an illegal act which has the effect of causing a major outbreak of the disease is observed, leads may be reported to the Prime Minister via the Center for COVID-19 Situation Administration, Government House.

 

                        Clause 4. Penalties. Any person who violates this regulation as enacted by virtue of Section 9 of the Emergency Decree on Public Administration of a State of Emergency B.E. 2548 (2005) shall be guilty of an offence which may be subject to a penalty of imprisonment of not more than two years, or a fine of not more than forty-thousand baht, or both.

                        Any person who is infected who deliberately conceals information relating to travel or gives false information to a communicable disease control officer causing an obstruction to the investigation of an outbreak that leads to the spread of the disease may fall within the scope of a violation or a refusal to comply with an order of a communicable disease control officer which is an offence under the Communicable Diseases Act, B.E. 2558 (2015).

 

                        Hereby, as from the 7th January, B.E. 2564 (2021) onwards.

 

                                                Given on the 6th January, B.E. 2564 (2021)

                                                             General Prayut  Chan -O-Cha

                                                                          Prime Minister.



[1]© 2021 Nadtara Bott, Legal Officer, Office of the Council of State